Ανταγωνισμός στις κοινότητες των κοραλλιογενών υφάλων (nervas)

Κλειδωμένο
Άβαταρ μέλους
Νίκος
Administrator
Posts in topic: 1
Δημοσιεύσεις: 9282
Εγγραφή: Δευ 12 Φεβ 2018, 00:33
Τοποθεσία: Πειραιάς
Έχει βάλει Like: 1832 times
Του έχουν βάλει Like: 2412 times

Ανταγωνισμός στις κοινότητες των κοραλλιογενών υφάλων (nervas)

Δημοσίευση από Νίκος » Τρί 20 Φεβ 2018, 00:08

Θα προσπαθήσω να περιγράψω με λίγα λόγια για τον ανταγωνισμό που επικρατεί σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο και κατ' επέκταση και στα ενυδρεία μας, το υλικό πάρθηκε από τεκμηριωμένες πηγές και επεξεργάστηκε, καθώς γίνεται και επέμβαση του συγγραφέα για την χρήση της βιβλιογραφίας και στο χόμπι μας παραθέτοντας επίσης κάποιες θεωρίες οι οποίες θέλουν περαιτέρω έρευνα για πλήρη τεκμηρίωση.

Η ύπαρξη τόσο μεγάλου αριθμού ειδών στους κοραλλιογενείς υφάλους και κατ επέκταση πολλές φορές και στα ενυδρεία μας κάνει τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους εξαιρετικά πολύπλοκες. Όσα είναι γνωστά γύρω από τις σχέσεις αυτές είναι τρομερά εντυπωσιακά και όσα παραμένουν άγνωστα, ακόμη περισσότερο.
Ο παράγοντας χώρος είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας στους κοραλλιογενείς υφάλους. Τα κοράλλια, τα μακροφύκη και πολλοί άλλοι οργανισμοί, χρειάζονται ένα σκληρό υπόστρωμα για να προσκολληθούν. Τα κοράλλια και τα μακροφύκη δεν χρειάζονται ακριβώς χώρο, αλλά χώρο στο ηλιακό φως. Ο ύφαλος είναι πυκνοκατοικημένος και ο περισσότερος χώρος κατειλημμένος. Το αποτέλεσμα είναι, τα εδραία ζώα και φυτά να ανταγωνίζονται για χώρο.
Τα κοράλλια ανταγωνίζονται για τον απαιτούμενο χώρο με διάφορους τρόπους. Αυτά που αυξάνονται με γρήγορο ρυθμό, τείνουν να αυξηθούν κατακόρυφα προς τα επάνω και κατόπιν διακλαδίζονται, εμποδίζοντας έτσι το φως να φτάσει στα γειτονικά ζώα. Άλλα κοράλλια ανταγωνίζονται πιο άμεσα, με επιθέσεις στους γείτονες τους. Μερικά χρησιμοποιούν τα μεσεντέρια νημάτια για το σκοπό αυτόν. Όταν έρχονται σε επαφή με κάποιο άλλο κοράλλι, εκτείνουν τα νημάτια και πέπτουν τον ιστό του. Μερικά άλλα κοράλλια αναπτύσσουν ειδικές μακριές κεραίες που ονομάζονται επιθετικές κεραίες και είναι εφοδιασμένες με νηματοκύστες για να κεντρίζουν τις γειτονικές αποικίες. Τα διάφορα κοράλλια έχουν διαφορετική επιθετική συμπεριφορά. Τα πιο επιθετικά είναι αυτά που έχουν αργό ρυθμό αύξησης, συμπαγή μορφή, ενώ οι λιγότερο επιθετικές μορφές τείνουν να αυξάνονται με γρήγορο ρυθμό, κατακόρυφα προς τα πάνω και να διακλαδίζονται.
Και οι δυο στρατηγικές έχουν τα πλεονεκτήματα τους και επιτρέπουν έτσι σε όλα τα κοράλλια να ευδοκιμούν στον ύφαλο.
Σε σχετικό πείραμα που έκανα στο ενυδρείο μου σε κοράλλια της οικογένειας acroporidae(συγκεκριμένα τα γένη seriotopora και acropora) είδα ότι η επιθετικότητα των κοραλλιών με καθ’ ύψος γρήγορη ανάπτυξη και μικρή πλευρική ανάπτυξη επικεντρώνεται στην γρήγορη ανάπτυξη για την διεκδίκηση χώρου και μπορεί να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους χωρίς να δημιουργηθούν εγκαύματα από χημικό πόλεμο, θεωρώ επίσης ότι η κοντινή επαφή τους πολλές φορές δίνει και ένα έναυσμα στα κοράλλια για πιο γρήγορη ανάπτυξη λόγω διεκδίκησης χώρου, όπως στην περίπτωση του φίλου Alexx που μπλέχτηκαν μεταξύ τους χωρίς εγκαύματα αλλά δεν παύουν να ανταγωνίζονται με άλλο τρόπο(με καθ' ύψος γρήγορη ανάπτυξη ώστε το ένα να καλύψει το άλλο)
viewtopic.php?f=42&t=1152&start=210.
Στα κοράλλιά με καθ’ ύψος και μεγάλη πλευρική ανάπτυξη η επιθετικότητα τους επικεντρώνεται στην εδαφική κυριαρχία απόκτησης εδραίου χώρου με επιτιθέμενους και αμυνόμενους με χημικό πόλεμο και με πολλές φορές ανατροπές όπως σε παράδειγμα του φίλου Basil
viewtopic.php?f=9&t=2508.
Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί έγκαυμα(άσπρισμα-νέκρωση) με άμεση επαφή μπορεί να γίνει και απλά σε κοντινή απόσταση.

Οι δυο κύριοι τρόποι με τους οποίους τα κοράλλια ανταγωνίζονται για χώρο είναι η προς τα πάνω αύξηση και η άμεση επίθεση σε γειτονικά κοράλλια.

Τα κοράλλια ανταγωνίζονται για χώρο και φως, όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τα μακροφύκη και τα άλλα εδραιωμένα ασπόνδυλα. Όπως και τα κοράλλια, τα κρουστώδη φύκη(κοραλλίνες) πρέπει να κατασκευάσουν ένα σκελετό από ανθρακικό ασβέστιο και γι’ αυτό αυξάνονται σχετικά αργά. Αυτό όμως δεν εμποδίζει να καλύψει μέρος των κοραλλιών μας(κυρίως την βάση) με αρνητικά αποτελέσματα για το κοράλλι μας. Κάτω από κατάλληλες συνθήκες, τα φύκη που δεν σχηματίζουν κρούστα μπορούν να αυξάνονται πιο γρήγορα τόσο από τα κοράλλια, όσο και από τα φύκη που σχηματίζουν κρούστα. Παρά την δέσμευση του αζώτου και την ανακύκλωση των θρεπτικών που συμβαίνουν στους υφάλους, τα μακροφύκη αντιμετωπίζουν τον περισσότερο χρόνο ανεπάρκεια των θρεπτικών. Αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνουν σχετικά αργά. Οι ύφαλοι φιλοξενούν επίσης άφθονους πεινασμένους βοσκητές που τρώνε τα φύκη. Ο συνδυασμός της ανεπάρκειας των θρεπτικών και της βόσκησης, ελέγχει την ανάπτυξη των μακροφυκών. Αν αυξηθεί η ποσότητα των θρεπτικών ή περιοριστεί η βόσκηση, τα μακροφύκη θα αναπτυχθούν γρήγορα, αναστέλλοντας την ανάπτυξη των κοραλλιών και των άλλων οργανισμών. Στα ενυδρεία μας θα πρέπει να ελέγχουμε αυτή την ισορροπία με την σωστή χορήγηση τροφής καθώς και με την προσθήκη βοσκητών όπως φυτοφάγα ψάρια, σαλιγκάρια, κ.α..
Τα μαλακά κοράλλια είναι επίσης σημαντικοί ανταγωνιστές για χώρο στους υφάλους και σε μερικές θέσεις αποτελούν πάνω από το μισό της ζωντανής ύλης. Όπως και στα μακροφύκη, τα μαλακά κοράλλια δε σχηματίζουν ασβεστολιθικό σκελετό και αυξάνονται γρηγορότερα από τα σκληρά κοράλλια. Μερικά από αυτά σχηματίζουν σκελετό από μικρούς, ξεχωριστούς ασβεστολιθικούς σκληρίτες, που αποθαρρύνουν τη βόσκηση. Πολλά από αυτά επίσης, περιέχουν διάφορές χημικές ουσίες, μερικές από τις οποίες έχουν φαρμακευτική δράση, είναι τοξικές ή έχουν άσχημη γεύση για τους άρπαγες. Εξαιτίας αυτών των αμυντικών μηχανισμών, μόνο λίγοι εξειδικευμένοι άρπαγες είναι ικανοί να τρέφονται με μαλακά κοράλλια. Οι αμυντικές χημικές ουσίες μπορούν επίσης να ελευθερώνονται στο νερό, όπου θανατώνουν τα σκληρά κοράλλια που πλησιάζουν πολύ κοντά. Ένα άλλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχουν τα μαλακά κοράλλια είναι ότι μερικά από αυτά δεν είναι τελείως εδραιωμένα. Αν και παραμένουν στο ίδιο μέρος τον περισσότερο χρόνο, μπορούν να μετακινούνται αργά. Αυτό τους δίνει την δυνατότητα να ανιχνεύουν και να καταλαμβάνουν το διαθέσιμο χώρο στον ύφαλο.
Με όλα αυτά τα αμυντικά όπλα στην διάθεση τους, γιατί δεν επικρατούν τα μαλακά κοράλλια; Λίγα είναι γνωστά γύρω από τους τρόπους με τους οποίους τα μαλακά κοράλλια ανταγωνίζονται τα σκληρά που σχηματίζουν υφάλους καθώς και τους άλλους οργανισμούς που ζουν σ’ αυτούς και ακόμα, γύρω από το τι είναι αυτό που καθορίζει τελικά τον νικητή. Τα μαλακά κοράλλια φαίνεται ότι ζουν λιγότερο από τα σκληρά και ότι καταστρέφονται πολύ ευκολότερα από τα κύματα. Πιθανόν, αυτοί οι παράγοντες ελέγχουν την ανάπτυξη των πληθυσμών των μαλακών κοραλλιών.
Όπως τα μαλακά κοράλλια, έτσι και οι σπόγγοι έχουν συνήθως σκληρίτες και απωθητικές ουσίες που τους προστατεύουν από τη θήρευση.
Τα ψάρια είναι άλλη μια σημαντική ομάδα, από άποψη ανταγωνισμού. Μαζί με τα κοράλλια, τα ψάρια είναι πιθανόν τα πιο εμφανή και άφθονα ζώα στους υφάλους. Πολλά από αυτά τα ψάρια έχουν παρόμοια δίαιτα, για παράδειγμα, πολλά είδη τρώνε κοράλλια, πολλά βόσκουν φύκη, και πολλά είναι σαρκοφάγα. Τα διάφορα είδη ψαριών που έχουν την ίδια μέθοδο τροφοληψίας, είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Υπάρχει βέβαια μεγάλη διαφωνία στην επιστημονική κοινότητα σχετικά με τις συνέπειες του ανταγωνισμού στα ψάρια. Μερικοί βιολόγοι πιστεύουν ότι πολλά είδη έχουν ευρεία αλληλοεπικάλυψη όσον αφορά τις τροφικές τους συνήθειες και τον τρόπο ζωής τους και για το λόγο αυτό ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού, δηλαδή το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, είναι περισσότερο θέμα τύχης. Όταν υπάρχει διαθέσιμος χώρος πάνω στον ύφαλο, αυτός καταλαμβάνεται από οποιοδήποτε είδος καταφέρει να φτάσει πρώτο. Το ότι ένα συγκεκριμένο είδος βρίσκεται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, συχνά οφείλεται στο αν οι προνύμφες ή τα νεαρά άτομα έτυχε να βρίσκονται τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος. Αυτή η υπόθεση ‘’τυχαιότητας’’ έρχεται σε αντίθεση με την πιο παραδοσιακή άποψη του ανταγωνισμού, σύμφωνα με την οποία κάθε είδος ψαριού έχει την δική του ιδιαίτερη οικοθέση. Αυτοί που υποστηρίζουν την παραδοσιακή άποψη, πιστεύουν ότι κάθε είδος ψαριού συμπεριφέρεται λίγο διαφορετικά από τα άλλα ψάρια και έτσι αποφεύγεται ο ανταγωνισμός και ο κίνδυνος του αποκλεισμού εξαιτίας του. Δεν είναι ξεκάθαρο ποια από τις δυο αυτές απόψεις είναι σωστή, η αλήθεια είναι πιθανόν κάπου στην μέση.
Καταλήγοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι ένα σωστό ισορροπημένο ενυδρείο βασίζεται στην σωστή επιλογή των ‘’ ανταγωνιστικών μελών’’ του, διότι όσο και να θέλουμε να πετύχουμε αρμονία στα συστήματα μας είναι τρομερά δύσκολο για το λόγο της μικρής κλίμακας οικοσυστήματος του ενυδρείου μας. Το μέγιστο επιθυμητό αποτέλεσμα είναι η επιλογή των όσο δυνατόν μη ανταγωνιστικών ειδών μεταξύ τους και στην σωστή διατροφή τους για την αποφυγή ανταγωνισμού για επιβίωση.

Ευχαριστούμε θερμά τον Νέρβα για την ευγενική του προσφορά!
ευχαριστούμε θερμά και το openreef για την άδεια δημοσίευσής!



Κλειδωμένο

Επιστροφή στο “Πρόληψη”